مبحث تحلیل منطقی عبارات شامل ضمایر آنافوریک، در حال حاضر یکی از مهم ترین موضوعات در فلسفه زبان به شمار می رود. نظریه های مختلف هر یک در تحلیل دسته ای از متون شامل این گونه ضمایر موفق هستند اما در تحلیل نمونه های دیگر ناکام می مانند. در این مقاله اهداف زیر را دنبال خواهیم کرد: نخست، تعریف تازه ای از مفهوم "ابهام" ارایه می کنیم و تمایز بین (سمانتیک) و پیش (سمانتیک) را شرح می دهیم. یکی از دعاوی که در این مقاله از آن دفاع می کنیم این است که تا هنگامی که ملاحظات پیش (سمانتیک) در خصوص یک متن فیصله نیافته اند نمی توان وارد فاز (سمانتیک) شد. به همین دلیل یک متن ممکن است در سناریوهای متفاوت (که باید در فاز پیش (سمانتیک) مورد بررسی قرار گیرند) تحلیل های (سمانتیک) متفاوتی را بپذیرد. این امر توضیح می دهد که چرا نمیتوان از یک روش (سمانتیک) واحد انتظار داشت که در همه سناریوهای ممکن تحلیل های قابل قبولی از همه انواع متون آنافوریک ارایه کند و روشن می کند که چرا فیلسوفان زبان تا به امروز در یافتن نظریه (سمانتیک) فراگیر واحدی برای تحلیل یکسان تمامی متون آنافوریک (ولو آن متونی که فرم مشابهی دارند) ناکام مانده اند. علاوه بر این، ویژگی جالب توجهی را در حوزه ابهام یا عدم ابهام برخی متون در زبان فارسی معرفی خواهیم کرد که اکثر قریب به اتفاق زبان های دیگر فاقد آن ویژگی می باشند. سپس به بررسی مثال های مشخص و استاندارد این حوزه (از جمله متونی که به دانکی - آنافورا شهرت دارند) می پردازیم و روش تحلیل آن ها را ارایه می کنیم. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

(سمانتیک) اسامی خاص، یکی از موضوعات مهم فلسفه منطق است. این مقاله به بررسی و نقد بعضی از مشهور ترین نظریه ها در این باب می پردازد و مزایا و معایب آرای میل، فرگه، راسل و کریپکی را ارزیابی خواهد کرد. در این میان اگر چه تا حدی از نظریه کریپکی جانبداری شده، اما آن را در تبیین و توضیح عملکرد منطقی اسم خاص کافی ندانسته و با تجدید نظر در آن و انضمام بعضی شرایط از این دیدگاه دفاع شده که در دلالت اسم خاص بر مدلولش به ناچار باید از بعضی اوصاف استفاده کرد. این اوصاف، درست یا غلط، به کمک عقیده کار بر اسم خاص مدلول را معین می سازد، اگر چه ارائه دهنده معنای آن اسم نمی باشد. البته این تحلیل یک تحلیل (سمانتیک)ی محض نیست و مولفه های پراگماتیکی هم در آن وجود دارد.

نظام تابع ارزشی و دستگاه استنتاج طبیعی آن را که مرتضی حاج حسینی در ویراست دوم کتاب خویش «طرحی نو از اصول و مبانی منطق» معرفی کرده است در مقالۀ دیگری بررسی کرده ام. در این مقاله به (سمانتیک) این نظام خواهم پرداخت و فراقضایای صحت و تمامیت را که او اثبات کرده است مورد واکاوی قرار خواهم داد. نشان می دهم که اصطلاحات (سمانتیک)ی به کار رفته در این کتاب به روشنی تعریف نشده اند یا مقصود از بیان آنها در کتاب مشخص نشده است (برای نمونه مفاهیم «جهان»، «وضعیت»، «کنونی»، «وضعیت فرضی محتمل»، «مفروض»، «قابل فرض»، «وضعیت مبنا» و «مدل مبنا»). از مفهوم (سمانتیک)ی «اعتبار» و «صدق نگهداری» در این (سمانتیک)، برداشت های متعددی می شود که در برخی از آنها استدلال های ربطی نامربوط می شوند و در برخی از آنها استدلال های نامربوط معتبر می گردند. در پایان نشان می دهم که این (سمانتیک) با نظریۀ برهان کتاب هماهنگ نیست و قضایای صحت و تمامیت به درستی طرح نشده اند و در واقع نادرست هستند و مثال های نقض دارند. فراقضیۀ «تمامیت» برای نظام تابع ارزشی این کتاب برقرار نیست زیرا در (سمانتیک) این نظام، فرمول ها یا استدلال هایی «معتبر» است که در نظریۀ برهان آنها «درست» نیست. برای نمونه، در (سمانتیک) نظام تابع ارزشی، هر صدق منطقی هر صدق منطقی را به صورت معتبر نتیجه می دهد اما برهان های آنها در نظام استنتاج طبیعی به دلیل نقض شرط «نرمال بودن» دگ پراویتز «نادرست» هستند

مرتضی حاج حسینی در ویراست دوم کتاب خویش «طرحی نو از اصول و مبانی منطق» دو نظام تابع ارزشی و غیر تابع ارزشی معرفی کرده است که دستگاه استنتاج طبیعی آن دو و (سمانتیک) نظام تابع ارزشی را در مقاله های دیگری بررسی کرده ام. در این مقاله به (سمانتیک) نظام غیر تابع ارزشی خواهم پرداخت و فرا قضایای صحت و تمامیت را که او اثبات کرده است مورد واکاوی قرار خواهم داد. نشان می دهم که 1. این (سمانتیک) مبتنی بر یک نظریة مجموعه های جدید است که تاکنون تدوین نشده است. 2. تعریف مدل در این کتاب مربوط است به «مدل کامل» در حالی که مدل های معرفی شده همگی «مدل ناقص» هستند. 3. شرایط صدق فرمول های غیر تابع ارزشی یادآور شرایط صدق فرمول های مشابه در منطق استلزام اکید سی. آی. لوئیس اما در (سمانتیک) موجهاتی لایب نیتزی است. 4. این (سمانتیک) با نظریة برهان کتاب هماهنگ نیست. 5. از این رو، قضایای صحت و تمامیت در واقع نادرست هستند و مثال های نقض دارند. 6. ادات ناقض در این (سمانتیک) تابع ارزشی شمرده شده است در حالی که باید غیر تابع ارزشی باشد. 7. تعداد روابط در این (سمانتیک) متناهی (دقیقاً پنج) معرفی شده است در حالی که این تعداد بی نهایت (ناشمارا) است. 8. به همین دلیل منطق غیرتابع ارزشی باید تصمیم ناپذیر باشد، در حالی که در نظام تابع غیر ارزشی تصمیم پذیر اعلام شده است

زمینه گرایی معرفتی دیدگاهی جدید در معرفت شناسی است که انگیزه ظهور آن، تلاش برای حل مساله شک گرایی بوده است. این دیدگاه، اگر چه در حوزه معرفت شناسی ظهور کرده و ادعای حل یکی از قدیمی ترین مسایل آن را دارد، در واقع آموزه ای (سمانتیک)ی است. زمینه گرایی معرفتی دیدگاهی درباره شروط صدق جملات معرفتی است؛ جملاتی مانند «S می داند که P» و «S نمی داند که P». این دیدگاه، به نوعی چرخش زبانی در معرفت شناسی است. زمینه گرا قصد دارد با استفاده از معنا و (سمانتیک) جملات معرفتی، مسایل معرفت شناسی را حل کند. در این مقاله، یکی از مبانی (سمانتیک)ی زمینه گرایی - یعنی استاندارد معرفتی به عنوان مولفه بیان نشده را بررسی خواهیم کرد و نشان خواهیم داد که ادعای (سمانتیک)ی آن ها، در بهترین حالت محل مناقشه خواهد بود.

هدف نخست مقاله حاضر معرفی مبحث قابلیت ها در فلسفه تحلیلی و روایت تاریخ آن از زاویه مسیله های (سمانتیک)ی و متافیزیکی آن ها است. برای این منظور من ابتدا پرسش (سمانتیک)ی و پرسش متافیزیکی در قبال قابلیت ها را از هم تفکیک می کنم. سپس پنج رویکرد (سمانتیک) مختلف به قابلیت ها (یعنی تحلیل شرطی ساده، تحلیل ناپذیر دانستن، تحلیل های شرطی اصلاح شده، تحلیل نوعی و تحلیل مدرج) و متافیزیک های متناظر با آن ها را معرفی می نمایم. به نظر من نقدهایی که بر تحلیل شرطی ساده و تحلیل های شرطی اصلاح شده وارد آمده است برای رد آن ها کافی است. من علاوه بر روایت این نقدها سه نقد جدید علیه تحلیل نوعی و دو نقد تازه نیز بر تحلیل مدرج وارد می کنم. در نتیجه از دید من رویکرد (سمانتیک)ی که قابلیت ها را تحلیل ناپذیر می داند ارجح است. این تحلیل ناپذیری و به همراه امکان قابلیت هایی که هرگز به نمایش در نمی آیند دلایل خوبی را برای رویکرد متافیزیکی قابلیت باوری فراهم می آورد.

متن گرایی، رقیب اصلی حداقل گرایی است. نزاع میان این دو رویکرد (سمانتیک)ی، ریشه در نزاع قدیمی تعیین مرز میان (سمانتیک) و پراگماتیک دارد. متن گرایان مدعی اند که جملات زبان طبیعی، قبل از غنی سازی پراگماتیکی، قابل ارزش دهی نیستند. در مقابل، از نظر حداقل گرایان، محتوای (سمانتیک)ی حداقلی وجود دارد که معنای قابل ارزش دهی جمله را به دست می دهد که متن اظهار، اثر محدودی روی آن دارد. این تقابل ناشی از شیوه و اندازه ای است که متن بر محتوای (سمانتیک)ی تأثیر می گذارد. در این مقاله، پس از معرفی این دو رویکرد، استدلال های اصلی متن گرایان علیه حداقل گرایان را مطرح می کنیم. سپس نشان می دهیم که (سمانتیک) های حداقل گرایانه از قبیل (سمانتیک) اشاره ای کاپلان، با تفسیر عینی از متن نمی تواند مدل مناسبی حتی برای جملات حاوی ارجاع اول شخص ارائه کنند و برپایه ی تفسیری ذهنی از متن، تمایز نمایه ای از غیرنمایه ای واضح نیست و سایر عبارت های زبان نسبت به متن ها، به معنای عام می توانند نمایه ای باشند.

معناشناسی بخشی از دانش منطق محسوب می شود که به بررسی روابط میان اشیای زبانی و مدلول های آن ها می پردازد و مفاهیمی نظیر صدق، دلالت، تعریف، نام، و اشاره در آن مورد تحلیل قرار می گیرد.در مقاله حاضر «شکل گیری دانش معناشناسی» مورد توجه قرار گرفته و از سرچشمه های آن، موانع موجود بر سر راهش و مراحل رشد تدریجی اش به طور مختصر گفتگو شده است.از آن جا که بحث درباره مفهوم صدق و «معنای گزاره صادق» در مرکز پژوهش های معناشناختی جای دارد، و به علاوه بدان علت که در لهستان و در دوره 1930-1900 تواردوسکی و شاگردانش پژوهش در باب مفهوم صدق را آغاز کردند. در ابتدای مقاله مختصرا از سرگذشت بحث مزبور در لهستان سخن به میان آمده است و سپس از تلاش های هیلبرت در فراریاضیات و خصوصا روش قابل توجه او در تحلیل مفاهیم فراریاضی و سرانجام از تلفیق بحث صدق و روش هیلبرتی در ذهن لزنیوسکی و تارسکی گزارشی ارائه داده ایم. مخالفت متفکران پوزیتویست حلقه وین با آرای تارسکی در باب تحلیل معناشناختی صدق و چگونگی متقاعد شدن کارناپ توسط تارسکی و بسطی که معناشناسی در این نزاع ها و در مقالات توضیحی تارسکی و کارناپ یافته نیز از موضوعاتی است که در فصل واپسین مقاله مورد بحث اجمالی قرار گرفته است.

هنگامی که اصل 174 قانون اساسی، نظارت بر «حسن جریان امور» را بر عهده سازمان بازرسی قرار داد، از جمله نخستین پرسش هایی که از بدو امر در مجلس خبرگان قانون اساسی طرح شد، این بود که مراد از «حسن جریان امور» چیست؟ به رغم مباحث طرح شده در جلسات خبرگان قانون اساسی، مکاتبات میان سازمان بازرسی و شورای نگهبان و نشست های علمی برگزار شده توسط سازمان، همچنان ابهام در معنای «حسن جریان امور» باقی است. به عقیده نویسنده، دانشی که با آن می توان به ایضاح معنای «حسن جریان امور» پرداخت، دانش معناشناسی ((سمانتیک)) است، از این رو در این مقاله پس از تاریخچه ای مختصر، علل ابهام در «حسن جریان امور»، لغت شناسی، وجودشناسی، معناشناسی و حسن جریان امور بحث می شود. پس از ارائه تفسیر مبتنی بر روش (سمانتیک)، با بهره گیری از تفسیر به دست آمده، بحث روش شناسی تشخیص یا تعیین شاخص های «حسن جریان امور» طرح می شود. مباحث این مقاله عموما و فصل «معناشناسی حسن جریان امور» خصوصا مبتنی بر روش های فلسفی و مشخصا روش معناشناسی است که از روش مستشرق ژاپنی توشیهیکو ایزودسو در کتاب «خدا و انسان در قرآن» و کتاب «مفهوم ایمان در کلام اسلامی»، الگو گرفته است تا در ایضاح مراد از این وظیفه سازمان بازرسی کل کشور، بر فقر ادبیات موضوع فائق آید.

در زبان طبیعی به کلماتی، از قبیل «احمد»، «سقراط» و ... اسم خاص می گوییم. اگر کلمه های موجود در زبان را مجموعه ای از نمادها بدانیم، آن گاه یک نظریه (سمانتیک)ی طرح می گردد، تا منظور از این نمادها را روشن سازد. در برخورد با مساله (سمانتیک) اسم خاص، دو (رهیافت توصیفی و غیر توصیفی) وجود دارد.در نظریه های توصیفی اسم خاص، که فرگه، راسل و سرل، از جمله طرفداران آن می باشند، محتوای (سمانتیک)ی یک اسم خاص، با یک توصیف معین، یا دسته ای از توصیف ها، معادل است. اما از نظر میل، یک اسم خاص، هیچ گونه محتوای ضمنی (وصفی) نداشته و معنای آن همان شیئی است که آن اسم به آن اشاره می کند. همچنین کریپکی نظریه های توصیفی را نقد و رد می کند. از نظر او معنای یک اسم خاص به هیچ وجه شامل محتوای توصیفی، نمی باشد. با کمی تسامح می توان کریپکی را نیز طرفدار نظریه میل دانست. نظریه غیر توصیفی اسم خاص با مشکلاتی روبرو است. از جمله آنکه: تفاوت آگاهی بخشی برخی اینهمانی ها چگونه توجیه می شود؟ و شرایط صدق جمله های شامل اسنادی گرایشی، به چه صورت است؟ همچنین معناداری اسامی تهی چگونه توجیه می شود؟سعی میل گرایانی چون کریپکی، سمن و براون بر آن است تا راه حلی برای این مسایل بیابند. در این مقاله این راه حل ها، تشریح و مورد نقد و ارزیابی قرار خواهند گرفت.